Opis

,,Tak bardzo za nim tęskniłam, a przecież siedział tuż obok.''

Mieliśmy już książkę, w której to miłość była chorobą i rząd z nią walczył.  Teraz przyszedł czas na książkę, w której to depresja jest chorobą. Przy czym depresja jest naprawdę chorobą i często prowadzi do tragicznych skutków.
Muszę przyznać, że na początku tą historią po przeczytaniu byłam zachwycona, jednak po tych czterech miesiącach stwierdzam, że jest dobra, ale wiele jej brakuje. Jest bardzo podobna schematycznie do wielu książek swojego gatunku. Wniosek jest jeden. Recenzja w moim przypadku jest bezstronna i autentyczna dopiero po paru miesiącach, gdy spojrzę na książkę z perspektywy czasu. Jedne książki po tym czasie wydają mi się lepsze inne niestety tracą w moich oczach.
Świat przedstawiony przez panią Young w swojej książce jest pełen emocji, które nie do końca są akceptowane przez ludzi, ponieważ powodują to, że młodzi ludzie przed osiemnastką się zabijają. I rząd stara się z tym walczyć tworząc tak zwany Program.

,,Są rzeczy, które trwają wiecznie i odrodzą się w każdych okolicznościach.''

Głównymi bohaterami historii są
Sloane, Jamea i Meachel.  Choć głównie historia skupia się na Sloane i jej bagażu  emocjonalnym po stracie brata. Staraniu się nie dostać do programu. Chęć zachowania wspomnień kosztem złamania swoich zasada.
Ciężko mi określić charakter głównej bohaterki. Jest na ogół dojrzała, ale gdy jest przy niej James czasami zachowuje się jak małe dziecko.
James jest typowym buntownikiem, który pod swoim sposobem życia ukrywa swoje prawdziwe emocje.
Meachel strasznie mnie irytował co koliguje z tym, że jest bardzo tajemniczą postacią. Ma wiele sekretów, które czytelnik jeszcze musi odkryć, a i tak jest irytującym.
Myślę, że jak już jestem przy bohaterach warto wspomnieć też o rodzicach Sloane, który z tego co wiem czytając, inne recenzję zauważyłam, że dużo osób ocenia ich negatywnie, jednak postawcie się na ich sytuacji. Stracili jedno dziecko. Widzą, że drugie powoli zaczyna popadać w depresję.

Co mi się w tej książce nie podobało? Na pewno trójkąt miłosny. Tak swoją drogą, to według mnie zbyt dużo razy wszyscy podkreślali, że ona już zawsze będzie jego.
Moja koleżanka uważa, że gdyby scenę z błotem przeczytać odpowiednim tonem słuchacz mógłby ją odebrać jako książkę ,,Pięćdziesiąt twarzy Greya'' dla młodzieży. Nie wiem czy tak jest, bo tej książki nie czytał.

Sam styl autorki jest dość prosty i zbliżony do sloganu współczesnej młodzieży. Z perspektywy czasu uważam, że jest to dobra książkę, a do bardzo dobrej  trochę jej brakło.