Wiszące ogrody królowej Semiramidy dziś są jednym z siedmiu cudów. Król Nabuchodonozor II podarował je swojej żonie - Amytis, ale nie wiadomo dlaczego nazwano je imieniem asyryjskiej królowej i z tej książki nie dowiecie się prawdy historycznej, ale autorka przedstawiła w niej pewne swoje wyobrażenie tytułowej królowej.

Po ,,Królowej Sabie Ewy Kassali nie mogłam się doczekać jej kolejnej książki o następnej tajemniczej dziś dla nas kobiecie, jednak mimo tego nie mogłam się za nią zabrać. Strasznie długo zajęło mi wciągnięcie się w tę historię.

Fabuła toczy się wokół tytułowej Semiramidy, której najpierw losy poznajemy jako dziecko, a później kolejne jej lata, aż do spotkania jej męża. Następnie krótko autorka przedstawiła jej życie w haremie, by później snuć przed czytelnikiem lata jej panowania. Bogate w presję otoczenie, zdrady, wojny  i romanse.  Co przy takiej fabule mogło pójść nie tak?

Oprócz Samiramidy żadna inna postać będącą blisko tytułowej bohaterki nie została rozwinięta. Autorka nie nakreśliła ich charakterów, są jak biała kartka, którą poznajemy tylko za pomocą przypisanych im ról, bądź ekspozycji. Mało tego mają wiele cech wspólnych. Szkoda, bo wiele z nich miało bardzo ciekawy swój wątek. Jedynie przeciwnicy królowej mają jakieś konkretniejsze cechy i jej ojciec, ale w porównaniu do innych bohaterów jest go w tej książce mało.

Samiramida to bohaterka, która przypomina antyczne postacie znane z dziel, które przetrwały do naszych czasów. Jest ona przedstawiona jako szlachetna, sprawiedliwa królowa, która dba o swoich poddanych. Jest też pełna sprzeczności i impulsywna przez co może wydawać się, ze jest pisana niespójnie  ale to już jest, kiedy za długo ukrywa się swoje emocje.

Hessa to postać tragiczna, która od zawsze inni wykorzystywali. Zdecydowanie wyroznia się na tle Salmy i Asap.  Nie tylko swoją historią, ale i postawą. Zdecydowanie jej los jest jednym z nielicznych zaskoczenie ,,Semiramidy”.

Brat króla, to typowy ambitny członek rodziny, który tylko czeka żeby przejąć władze. Wyjątkowa okrutny w stosunku do kobiet i przebiegły. Dąży do swojego celu za wszelką cenę.

Jeśli pamiętacie moja recenzje ,,Królowej Saby” to wiecie, że była tam Wielka Kapłanką, którą autorka dosłownie przeniosła do tej książki. 

,,Semiramida” Ewy Kassali jest powieścią pisaną fragmentarycznie, rozdziały nie przechodzą miedzy sobą płynnie, ale się uzupełniają. Narracja jest trzecioosobowa, a sam narrator jest wszechwiedzący. Akcja nie jest wartka cala fabuła powoli posuwa się do przodu.  Zdecydowanie w tej powieści zabrakło mi polotu i ekspresji, a przede wszystkim emocji, Niestety za to dostałam parę niespójności i powtarzające się fragmenty. Naprawdę wystarczy tylko raz przedstawić historię głównej bohaterki, a na przestrzeni całej książki, wiele razy ją powtarzano.

Oczywiście są nawiązania do religii i podobało mi się, ze wysarzenia z biblii przedstawiona tak jakby kazda cywilizacja miała tego samego boga tylko pod innym imieniem.

Książka została bardzo dobrze napisana, widać w Semiramodzie bogate słownictwa autorki jak i widzę. Opisy są napisane z rozmachem. Są różnorodne i rozbudowane. W Semiramidzie zawarto wiele mądrych i wartościowych myśli, jednak całość była bardzo nużąca i męczyłam się podczas jej czytania.

Wobec ,,Semiramidy” miałam oczekiwania, ponieważ bardzo podobała mi się ,,Królowa Saba”i myślałam, ze dostanę, podobną książkę, a nawet lepszą. Niestety rzeczywistość okazała się inna. ,,Semiramidę" czyta się jak podręcznik do historii, a nie jak powieść historyczną. Doceniam ogromne przygotowanie autorki, które widać w przypisach. Zdecydowanie polecam ,,Królową Sabę” do której ta książka również się odnosi, a może później również sięgniecie po Semiramide i w przeciwieństwie  do mnie, może wam się spodoba.