Miecz Giedona to książka, która już od pierwszej strony trzyma w napięciu, aż do ostatniej. Początkowo autorzy bardzo szybko przedstawiają wydarzenia zapominając o ukazaniu bohatera (co zrobili dopiero w dalszych rozdziałach) przez to, że w pierwszych rozdziałach mamy wiele przeskoków w czasie, które ukazują ważne wydarzenia z życie Gideona, ale po przeczytaniu całej książki nie odbieram to jako minus, ponieważ te zdarzenie ukształtowały jego osobowość.

Po tym jak już czytelnicy poznają tragiczną historię głównego bohatera, a on sam zamknie rozdziały przeszłości za sobą  autorzy zaczynają nakierowywać już na główny wątek tej historii. Do Giedona zwraca się pewna organizacja, która prosi go o jedno wielką przysługę Początkowo bohater nie chcę im pomóc jednak Glinn wyjawia pewien sekret, po którym chłopak zgadza się im pomóc.

Po tej sytuacji historia nabiera nabiera jeszcze szybszego tempa. Z początku Giedon musi przejąć plany broni, sytuacja komplikuje się kiedy obserwowany przez niego chińczyk ulega wypadkowi,a do tej gry przyłącza się Tańczący Żuraw. Od tego czasu rozpoczęła się walka z czasem i o życie, ponieważ Tańczący Żuraw nie cofnie się przed niczym. Po trupach będzie dążył do celu, a w między czasie poznajemy jego starych znajomych jak i nowych sprzymierzeńców.

W tej książce  przewija się dużo bohaterów wielu z nich jest ważnych dla tej historii, ale mają tylko epizodyczne role.
Sam Gideon jest bardzo sprytny, błyskotliwy. Zazwyczaj jest opanowany, ale gdy ktoś go wkurzy ma cięty język. Jest niesamowicie inteligentny i nie brakuje mu pomysłów.

Jak wspominałam na początku Mecz Gideona to bardzo dynamiczna i spójna książka. Nie brakuje w niej opisów choć czasami lamie wszelakie prawa. Na wartości jakie ta książka przekazuje też nie można narzekać.

Czytelnicy mogą wraz z bohaterem mogą przeżywać jego misje, gdyż w czasie niej pojawia się nie jedna zagadka, nad którą można popracować wraz z nim.

Nie jedna osoba, w tej książce traci życie i autorzy nie cackają się z jej opisaniem. Taka małe ostrzeżenie, bo jednak jak się przekonałam nie dawno nie każdy lubi takie sceny.

Jedno postać z tej książki na pewno trafi na moją listę bohaterów, którzy nie powinni byli zginąć, a jednak tak się stało.

Czytając tą książkę nie miałam  w ogóle wrażenia, że czytały to dwie różne osoby, które uśpiły moją czujność. Styl Douglasa Prestona i Lincolna Childa jest lekki  i przyjemny. Ze stylu można już spokojnie wywnioskować, że jest ta książka kierowana już  do starszego czytelnika. Wciąż do młodzieży, ale starszej niż 11-13 latki. Jest to książka dobra jakich wiele, ale nic po za tym.

Prawda cię wyzwoli, ale wcześniej unieszczęśliwi.