Chwała i upadek. Miłość i śmierć.

Nowa powieść Ignacego Karpowicza inspirowana historią życia legendarnych lotników: pilota Franciszka Żwirki i inżyniera Stanisława Wigury.

Rok 1905. Kora spędza dzieciństwo w Bieniakoniach, miasteczku na południe od Wilna. Ma brata bliźniaka i sześć sióstr: Hiacyntę, Kalinę, Różę, Dalię, Rutę i Hortensję. Jako jedyna z dziewczyn nie otrzymała imienia od nazwy kwiatu. Chodzi do tyłu jak rak, bywa psem, rozmyśla nad milionem pozornie błahych spraw. Marzy o innym świecie, tęskni za przygodą, księciem i za bratem Franciszkiem, który wyjechał do szkół, by zostać kiedyś najsłynniejszym polskim pilotem. Pewnego dnia Cyganka przepowiada jej niepokojącą przyszłość…

Gdy dziesięć lat później przez miasteczko przechodzą bieżeńcy, świat, który znała Kora, nagle przestaje istnieć…

Karpowicz w Ludziach z nieba narusza filary tradycyjnie pojmowanej tożsamości, przekracza granice czasu i wyobraźni oraz przypomina, że najważniejsze, co nam się w życiu przytrafia, to relacje z drugim człowiekiem.

,,Ludzie z nieba" Ignacego Karpowicza to wielowarstwowa opowieść o losach rodzeństwa Żwirki, w której pobrzmiewają echa wojny. Z jednej strony bardzo bliskie, ale jednocześnie odległe. Mimo tego determinują życie bohaterów i ich rodziny.  Książka intryguje już od pierwszego stron przez mistyczną i proroczą konwencję, na której rozwiązanie czytelnicy będę, musieli trochę poczekać. 

Czasami słowa niepotrzebne, czasami bezradne wobec żywych, a bardziej jeszcze nieżywi wobec słów są bezradni. 

Najnowsza powieść Ignacego ma kilka aspektów aspekty, które nadają jej osobistego charakteru. Niewątpliwie elementy te wyróżniają ją na tle innych książek o tej tematyce. Przede wszystkim jest to barwny i poetycki język, przez który wybrzmiewał literacki styl autora. Nie można go pomylić z nikim innym.  Ponadto w ,,Ludziach z nieba" podkreślają  charakterystyczny głos i odbiór metafory i nieoczywista symbolika, która ukryta jest między wierszami. Pomimo tego to wśród niewypowiedzianych słów, ukryte są najsilniejsze emocje. 

„Ludzie z nieba” Ignacego Karpowicza, to jedna z tych powieści, której pełny rozmach wątków i motywów przede wszystkim docenia się po skończeniu czytania, ponieważ autor zdecydował się na niechronologiczne przedstawienie wydarzeń. Efektem tego jest świetnie utkana fabuła, która stopniowo odsłania przed czytelnikiem trudne moralne wybory i głębokie relacje pomiędzy bohaterami. Autor zdecydował się na narrację  trzecioosobową z perspektywy kilku postaci. 

Szczególnie rezonuje ze mną relacja Franciszka i Kory, którzy są głównymi bohaterami tej historii. Jest to rodzeństwo, co do których rodzina ma inne plany oraz oczekiwania. Różnica ta widoczna jest w ich wychowaniu, ale oboje mają marzenia i cele. Niestety nie jest one zgodne z narzuconą wizją  przez, co ich droga do celu jest dłuższa i trudniejsza. Autor nie zapomniał także o reszcie rodziny Żwirków, mają oni miejsce i role w tej historii. Podążając za losami głównym bohaterów czytelnik ma okazję poznać przekrój społeczeństwa z uwzględnieniem różnych klas i obszarów.

Karpowicz wyciągnął z kart historii  pilota Franciszka Żwirki oraz Stanisława Wigury i wciągnął ich do swojej opowieści, mimo tego nie jest to książka biograficzna, jak sam autor napisał: ,,Biografie bohaterów powieściowych i tych rzeczywiście istniejących stykają się ze sobą w wielu miejscach, lecz stosunkowo pozostają rozłączne". Akcja powieści rozciągnięta jest na kilkanaście lat. Począwszy od 1905 r. do okresu międzywojnia. Jednak sama akcja nie trzyma się sztywno realiów historycznych i skupia się bardziej na symbolicznym wymiarze tych czasów. 

Książka ,,Ludzie z nieba" Ignacego Karpowicza to niepozorna historia, która ma wiele do zaoferowania czytelnikowi.  To przede wszystkim opowieść o marzeniach, tożsamości, a także relacjach oraz wychodzeniu poza przyjęte normy społeczne. 

Współpraca reklamowa (barter) wydawnictwo Literackie