,,Kraków, rok 1273. Na brzegu Wisły zostaje odnalezione ciało brutalnie zamordowanego mężczyzny.
W śledztwo angażuje się brat Gotfryd, doświadczony inkwizytor, mający za sobą dochodzenia w Prowansji oraz Italii przeciwko katarom i waldensom. U boku mnicha staje dwóch rycerzy z Małopolski − Jaksa, pogrążony w dekadencji członek zasłużonego rodu Gryfitów, oraz Lambert z Myślenic, szlachcic drobnego znaku, a zarazem wybitny fechmistrz. Dawni kompani szybko natrafiają na ślady wiodące do ruin owianego złą sławą zamku Lemiesz. Poszukiwania zabójcy zostają jednak przerwane przez doniesienie o kolejnym zgonie. W zgorzałym dworze pewnego magnata zostaje odkryte ciało zwęglonego rycerza – zginął w czasie odprawiania pogańskiego rytuału przed obrazem, którego nawet ogień nie odważył się tknąć.
Rozpoczyna się awanturnicza przygoda, prowadząca towarzyszy prosto w cień doliny mieczy. Teraz mogą ufać już tylko sobie nawzajem.''

,,Pęknięta korona'' to pierwsza część cyklu, która zabiera czytelnika do średniowiecznej Polski, by wraz z dwoma rycerzami i mnichem odkryć tajemnice morderstwa, które odkrył  Jaksę u brzegu Wisły. Bohaterowie podążają za tropami, które już odkryli w międzyczasie pomagają innym mieszkańcom rozwiązać ich problemy, są to małe wątki poboczne, które dzielą się na te co wpływają na główną fabułę i te co nic do niej nie wnoszą, ale stanowią urozmaicenie. Pojawiają się kolejne ciała. dochodzi wątek herezji i miejskiej legendy.  Zdarza się też, że akcja dzieje się dwutorowo kiedy nasi bohaterowie się rozdzielają. Myślę, że dużym atutem ,,Pękniętej korony jest osadzenie akcji w średniowieczu.

Przez ,,Pękniętą koronę'' przewija się wielu bohaterów, niektórzy choć są postaciami drugoplanowymi pchają historię do przodu dając poszlaki naszym bohaterów bądź ich myląc. Oraz postacie epizodyczne, które są wykorzystywane w jednym wątku. Najwięcej autor  uwagi w dopracowani poświęcił  trójce głównych bohaterów.
Bratu Gotfrydowi, który pełni funkcję inkwizytora i jest osobą godną zaufania i spostrzegawczą.  Nie powiedziałabym, że jego wypowiedzi są patetyczne, ale są bardziej podniosłe.
Jaksa podobnie jak Lambert jest rycerzem tylko bardziej porywczym. I w sumie tylko tak ich rozróżniam charaktery, bo są bardzo do siebie zbliżone. Poznaliśmy przeszłość Jaksy, ale tak naprawdę nie mogłam się w nią zaangażować jako czytelnik, ponieważ Ci wszyscy bohaterowie podczas czytania byli mi obojętni. Oczywiście sympatyzowałam z nimi, bo da się ich polubić.

Technicznie, że tak to ujmę książka naprawdę stoi na wysokim poziomie dzięki swoim barwnym, rozbudowanym opisom, do których czasami wkrada się nutka brutalności. Zdaję sobie sprawę, że długie dialogi mogą niejedną osobę znużyć, ale mi się one podobały. Dialogi również są różnorodne, poprzez dostosowanie ich do odpowiedniej grypy społecznej np: rozmowy Lamberta z Jaksą będą luźniejsze, a nawet czasami w da się komiz słowny, inaczej będą wyglądać dialogi brata Gotfryda a biskupa.

Pomimo tego, że główna oś fabuły toczyła się wokół zabójstwa i zagadek jakie się za nim kryły to nie czułam nutki ekscytacji, kiedy bohaterowie zbliżali się do prawdy ani podnoszącego się napięcia Tempo prowadzenia tej historii było cały czas takie same, więc kiedy doszłam do finału nie wyróżniał się on od reszty fabuły. Nawet pojedynki nie potrafiły mnie zaangażować. Możliwe, że to był zamysł autora, by utrzymać tę książkę w średniowiecznym klimacie, ale mi tutaj zabrakło tego zaskoczenia i chociaż jednej sceny, która zapadłaby mi na dłużej pamięć.

Ciężko mi ocenić jednoznacznie tę książkę, ponieważ nie sposób, nie docenić kunsztu  literackiego autora, gdyż nie czytałam już dawno tak dopracowanych opisów i dialogów a z drugiej strony brak jakiegokolwiek zaskoczenia czy nastroju sprawił, że cieszyłam się, iż mam tę lekturę za sobą. ,, Pęknięta korona'' to książka, która dobrze mi się czytało i szybko. Myślę, że warto po nią sięgnąć.