„Próbuję powstrzymać się od krzyku. Leżę pod kołdrą i udaję, że rozmowa sprzed chwili nie miała miejsca. To moje ostatnie sekundy wolności. Czy ten koszmar kiedyś się skończy?”

Ewa na co dzień jest szanowanym psychoterapeutą. Skrywa jednak mroczną tajemnicę, którą poza nią zna tylko jedna osoba.

Pewnego dnia kobieta dostaje na Instagramie wiadomość video od swojej byłej pacjentki, Martyny, która przebywa na leczeniu w szpitalu psychiatrycznym. Gdy odtwarza filmik, widzi sceny, o których wolałaby zapomnieć.

Tylko Martyna wie, co Ewa zrobiła przed laty. Teraz grozi, że upubliczni nagranie, jeżeli lekarka nie pomoże jej w rozwiązaniu sprawy głośnego morderstwa sprzed kilku miesięcy. Ewa wie, że musi się zgodzić. W miarę zgłębiania się w kryminalną sprawę, odkrywa coraz więcej powiązań między śmiercią 40-letniego mężczyzny a swoją mroczną i bolesną przeszłością.

,,Nie patrz" to druga część trylogii hejterskiej, w której wracają niektórzy bohaterowie z pierwszej części, ale nie wszyscy. Ogólnie sam autor przyznał, że można ją czytać bez znajomości pierwszego tomu, pomimo tego, że fabuła książki przedstawia na  wydarzenia bezpośrednio powiązane z jego debiutancką powieścią. Według mnie o wiele lepiej wątki wybrzmiewają, kiedy zna się już historię z poprzedniego tomu. 

Dokładnie oba tomy łączy ze sobą wątek szanowanej psychoterapeutki Ewy, która była lekarzem Martyny. Dziewczyna obecnie przebywa w szpitali psychiatryczny, ale wciąż jeśli ma ku temu okazję to sprawdza swój profil przez to zaangażowała się w kolejną sytuację, ale osobiście nie może się nią zająć, dlatego zmusza Ewę, by pomogła nastolatkom. Ostatecznie rozpoczyna własne śledztwo, by poznać prawdę o morderstwie sprzed paru miesięcy. 

W podobnie jak w pierwszej części, w ,,Nie patrz" mamy do czynienia z bohaterami, którzy mają problemy i sobie z nimi nie radzą. W związku z czym uciekają w używki takie  jak alkohol i narkotyki. Z czasem te zachowania przeobrażają się w nałóg. Ciężko w książkach Marcela Mossa z tej serii znaleźć bohaterów, w których inne postacie w sposób zdrowy mogłyby znaleźć oparcie i spokój.  W drugiej części trylogii hejterskiej jest wyraźna grupa dorosłych i nastolatków. Nie zmienia to faktu, że wszyscy bohaterów ,,Nie patrz" są zagubieni i zdeprawowani. 

Bohaterowie zostali przedstawieni w dość krzywdzący sposób, zabrakło w nich przedstawienia psychologicznej głębi. Dostajemy zbuntowanych, stereotypowych i naiwnych nastolatków, którzy stwarzają pozory osób, którymi nie da się manipulować i zdają sobie sprawę, jak przewrotne i niesprawiedliwie jest życie, jednak to tylko 

Chyba podejrzewam co kierowało autorem, kiedy pisał postać Ewy. Psychoterapeutki, która  nie radzi sobie z zazdrością i alkoholem. Wszystkim na dobre by wyszło, kiedy  sama udałaby się na terapię.  Wiele osób wykonuje zawód, do którego się nie nadaje i co jakiś czas jest o takich osobach głośno. Tymczasem nie dostajemy obrazu kobiety złamanej przez życie, a osobę  pozbawionej wszelkich marali. 

Tak jak w poprzedniej części mamy dwie płaszczyzny czasowe, które wzajemnie się uzupełniają. Wydarzenia z przeszłości pokazują co doprowadziła do tego, że bohaterowie znaleźli się w obecnej sytuacji. Ponadto opisy dalej nie są rozbudowane, a zdania w większości przypadku są proste. Autor przede wszystkim skupia się na przedstawieniu bohaterów i ich emocjo. Z dialogami bywa różnie, ale w większości słownictwo jest dopasowano do odpowiedniej grypy wiekowej bohaterów. W wypowiedziach bohaterów pojawiają się wulgaryzmu, ale one podkreślają obecną sytuację bohaterów i ich stan emocjonalny. 

Marcel Moss w drugiej części trylogii hejterskiej wprowadził wątek manipulacji, gwałtu i mobbingu. Swoją drogą wątek wykorzystania seksualnego został w tej książce pokazany w dość krzywdzący sposób. Zabrakło także oryginalności, bo choć autor odłożył w czasie wątek Michała, to w ,,Nie odpisuj" również mamy motyw przemocy w związku, w którym to kobieta jest oprawcą, a nie ofiarą. Dodatkowo wszyscy w tej części bez wyjątku mają problem z alkoholem, który również był mocno akcentowany w pierwszej części. Książkę z pewnością czyta się szybko, ale autor nie zatrzymuję się ani na moment, by dać czas na przemyślenie ich decyzji. Odniosłam wrażenie, że w tym tomie bardziej skupił się na opisach makabrycznych i dyskusyjnych scenach, aniżeli na psychologicznym ich psychologicznym aspekcie. Co znacznie obniżyło ich rangę. Książkę dalej czyta się szybko. 

Z książkami Marcela Mossa mam duży problem, bo choć poruszają w dość mocny sposób ważne tematy społeczne, to nie do końca trafiają  do mnie od strony literackiej, choć tutaj widzę progres względem pierwszego tomu, to muszę przyznać, że fabularnie pierwszy tom podobał mi się bardziej. 

Nie odpisuj| Nie patrz