Dwie pierwsze książki serii Czaroziemie nie nalezą do najlepszych książek fantastyki w moim prywatnym rankingu. Pierwsza część była przyjemną, niewymagającą wiele książką. Miała ciekawie zarysowany świąt. Drugi tom znacznie obniżył poziom serii, ale dałam tej serii ostatnią szansę i sięgnęłam po ,,Krwiodzieja”, który jest trzecim tomem tej historii, ale nie ostatnim jak zakładałam podczas czytania. Pomimo wcześniejszych rozczarowań sięgnięcie po  nią i była to dobra decyzja,  ponieważ większość rzeczy w tej części uległo zmianie  o 180 stopni.

Przede wszystkim, tym razem główny bohaterami są Islet i Auduana. Jak już wspomniałam w poprzednich recenzjach tej serii. To oni od pierwszych części są najlepszymi postaciami z całej serii. W ,,Krwiodzieju" podążamy głównie za nimi, starają się oni zabrać Sowę w bezpieczne miejsce wbrew przeciwnością losu. Ich podróż nie jest łatwa, ponieważ wiele osób ma z nimi niedokończone sprawy. Na dodatek coraz bardziej widać pomiędzy nimi emocje, które wiążą i wystawiają na ryzyko. W tym samym czasie Safi wykonuje niewdzięczną pracę dla cesarzowej na jej dworze. To od niej zależy jednostkowe życie ludzie i od tego czy kłamią. Oczywiście jest Marik, który w założeniu ma ciekawy wątek, ale na papierze już nie do końca tak się prezentuje. 

Trzecia cześć najlepiej pokazuje przemianę bohaterów. I widać to najlepiej na przykładzie tytułowego bohatera. Pierwszy raz Audena poznaliśmy jako szorstkiego i bezwzględnego łowcę nagród, który swoje ofiary tropił za pomocą czerwonych nici jaką pozostawiła ich krew.  Wówczas jedyne co chciał to wolności i odkupienia od śmierci, która podąża za nim na każdym kroku. Autorka ciekawie przedstawiła jego wewnętrzną walkę z samym  sobą. Z jego przeszłością i wartościami, które zaczęły się zmieniać.  Jego przemiana została ukazana w wiarygodny sposób Susan Dennard przywołała wspomnienia i trudne relacje z jego młodzieńczych lat. Na pochwalę zasługuje również oryginale przedstawienie nieśmiertelności Krwiodzieja, który pomimo tego, że ją posiada może umrzeć.

Iseult dalej szuka siebie. Dalej powoli poznaje swoje moce.  Jednak to wszystko w tym tomie schodzi na dalszy plan, bo jej celem teraz jest ochrona Sowy, co z dnia na dzień staje się coraz trudniejszym zadaniem. Na dodatek mała dziewczynka nie chce jej słuchać. Trochę denerwujące jest, że pomimo tego ile przeszła w ciągu dwóch ostatnich tomów wciąż uważa, że to Safi rozwiąże problemy.

Safi w końcu zrobiła się dla mnie znośna postacią. Zdecydowanie nie jest już tą samą dziewczyną, którą  była na początku. Myśli o konsekwencjach swoich decyzji. Co prawda zdarza się jej jeszcze myśleć jak młodej nastolatce, ale jest na dobrej drodze.

Marik to dalej najnudniejsza postać z całej serii. Dobrze, że ma siostrę, i jej wątek jest interesujący. W trzecim tomie również wracają starzy bohaterowie z pierwszego tomu, którzy porządnie namieszają. Drogi bohaterów na powrót zaczynają się ze sobą krzyżować i schodzić.

,,Krwiodziej” podobnie jak dwa poprzednie tomy jest książką pełną intryg. Zdecydowanie akcja powoli się rozkręca,  jest wartka i momentami szybka. Autorka tym razem bardziej przyłożyła się do relacji i wypadają one wiarygodnie. Od początku można się domyślić dokąd zmierzają stosunki z Islet i krwiodziejem, ale zostało to na  tyle dobrze ukazane, że mi nie przeszkadzało. Szczególnie ciekawie wypada relacja Sowy z Audenem, która powoli przekształca się w więź brata i siostry.

Narracja dalej jest z perspektywy wielu osób, przez co skaczemy po wątkach, które długo się ze sobą nie łączą.

Krwiodziej to zdecydowanie najlepsza cześć z całej serii. Widać postęp w kunszcie autorki. Dalej jednak jest to przeciętna seria fantasy dla młodzieży. Co nie zmienia faktu, że po drugim tomie byłam gotowa ją porzucić, a po tym jestem ciekawa co będzie dalej z poszczególnymi bohaterami, wiec mamy niemały progres. Chyba powali ta historia się staje moim czytelniczym guilty pleasure.