Nie rób jedynie rys na baśni. Rozbij ją w drobny mak!

Isabelle z pozoru powinna być bezgranicznie szczęśliwa – przecież już niebawem poślubi przystojnego królewicza…Tyle że nie jest tą piękną dziewczyną, która zgubiła na balu szklany pantofelek i podbiła serce młodzieńca. Jest jej nieatrakcyjną przyrodnią siostrą, która już od dawna krok po kroku traciła cząstkę siebie, żeby sprostać oczekiwaniom despotycznej matki, a teraz za wszelką cenę starała się wcisnąć stopę w pantofelek Kopciuszka. Kiedyś wesoła, odważna i dobra, stała się z czasem podła, zazdrosna i pusta wewnętrznie…

Niestety, królewicz odkrywa oszustwo, jakiego się dopuściła, żeby udawać Kopciuszka, i odrzuca zawstydzoną dziewczynę. I właśnie dzięki temu Isabelle otrzymuje szansę, by na nowo odnaleźć siebie, zmienić swe przeznaczenie i dowieść tego, co brzydkie przyrodnie siostry wiedzą od zawsze: złamane serce to za mało, by złamać dziewczynę…

Bestsellerowa pisarka Jennifer Donnelly z typową dla niej błyskotliwą pomysłowością i mądrością przywołuje oryginalną wersję baśni o Kopciuszku, wysyłając pomijaną dotąd w klasycznej opowieści postać w drogę ku pewności siebie, przebaczeniu winy…. oraz ku nowej definicji piękna.

Historię Kopciuszka chyba zna każdy. Na przestrzeni dekad powstało wiele jej interpretacji na deskach teatru, na dużym i małym ekranie. Ja dopiero po latach odkryła, że Disneyowska wersja z 1950 roku doczekała się dwóch kontynuacji, ale nie o tym dzisiaj, a o ostatniej książce Jennifer Donnelly, którą miałam przyjemność przeczytać w zeszłym roku. 

Za samą historią Kopciuszka niezbyt przepadam. Z retellingami do momentu przeczytania tej książki było mi nie po drodze, ale kilka słabych książek  z danego nutu nie świadczy nie świadczy od razu o każdej pozycji. Twórczość autorki kojarzyłam z opinii innych, ponieważ kilka lat wcześniej w Polsce popularna była jej seria. Swoją drogą, do dnia dzisiejszego nie sięgnęłam po sagę ,,Ognia i wody”, którą od dawna chcę przeczytać, więc po „Przyrodnią siostrę” sięgnęłam bez żadnych oczekiwań i nastawienia.

Jest to historia, która rozpoczyna się od wprowadzenia trzech wiedź, które mają wpływ ma los ludzi i kierują nim przez pryzmat tęgo jak widzą daną osobę. Bardzo kojarzyły mi się z trzema Mojrami znanymi z mitologii. Nie zgadza się z nimi szansa, który w pewnym sensie krzyżuje im plany. Od tego momentu zaczynają bardziej ingerować w życie bohaterów. Kopciuszek zostaje wybrany przez księcia, a jej dwie przyrodnie siostry zostają w domu z despotyczną matką, która podupada na zdrowiu i społeczeństwem, które ma je za wcielenie zła. Do tego dochodzą inne problemy. 

Już za samą kreację bohaterek autorce należy się duży plus. Jennifer Donnelly stworzyła silne kobiece bohaterki, które mają ambicję i wiedzę, ale żyją w czasach, gdy kobiety dalej stały w cieniu mężczyzn. 

Kopciuszek, choć go w samej książce mało, ma zarysowany charakter. Nie jest krystalicznie dobrą postacią. Jak każdy popełnia błędy  i ulega negatywnym emocją. 

Dwie przyrodnie siostry Elli do tej pory robiły wszystko co kazała im matka z narażeniem z własnego życia. Ta historia Isabelle i Octavię jako silne i inteligentne kobiety, które teraz muszę udowadniać jakie tak naprawdę są. Nie tylko innym, ale i sobie. Muszę znaleźć tak naprawdę siebie. 

Octavia to cichsza siostra, która uwielbia naukę i matematykę. To w nich odnajduje spokój. Isabelle ma zranione serce. Jest dobra, ale ma małe poczucie wartości.  Na łamach ,,Przyrodniej siostry" będzie musiała się wykazać hartem ducha.

W powieści występuje narracja trzecioosobowa. Przeważa język potoczny. Oczywiście w tej historii mierzą się siły dobra i zła. Pojawia się dobra Matka chrzestna, która jest fenomenalna. Nie daje czego się od niej oczekuje, a prowadzi bohaterkę.  Myślę, że najbardziej zaskoczył mnie wątek militarny w tej książce, 

Jennifer Donnelly wzięła na swój warsztat znaną historię  i tchnęła w nią nowe życie. Rozbudowując wątki, nadając jej współczesnych wydźwięk, ale przede wszystkich stworzyła dobrą książkę literatury feministycznej dla młodzieży i nie tylko.