,,Kiedy Percy Jackson dostaje od swojego najlepszego kumpla Grovera pilną wiadomość z prośbą o pomoc, natychmiast przygotowuje się do walki. Przyjaciele ruszają na ratunek i odkrywają, że Grover spotkał kogoś wyjątkowego: dwoje potężnych dzieci półkrwi o nieznanym pochodzeniu. Ale to nie wszystko, co ich czeka. Król tytanów Kronos uknuł najbardziej podstępny ze swoich planów, a młodzi herosi''

Pamiętam, że kiedyś miałam w planach zrecenzowania serii ,,Percy Jackson i bogowie olimpijscy''  i skończyło się na tym, że napisałam recenzję tylko dwóch pierwszych tomów, ale wróciłam do niego.

Nie jest tajemnicą, że opinia na dany temat czasami zmienia się wraz z upływem lat lub pozostaje bez zmienna. ,,Klątwę tytana'' czytałam parę lat temu i już wtedy uznałam, że jest lepsza od drugiego tomu. Kontynuuje wątki z dwóch poprzednich tomów i rozbudowuje bohaterów.

Młodzi bohaterowie muszą zmierzyć się z konsekwencjami swoich działań z minionego lata, które choć na pierwszy rzut oka nie zmieniło ich życia diametralnie, to zmieniło całkowicie postrzeganie przepowiedni. Z jednej strony synowi Posejdona się to podobało, bo ciężar znania przyszłości, którą znał od wyroczni rozłożył się na dwoje dzieci, a tylko jedną z nich ostatecznie zmierzy się z tym. Z drugiej zaś musiał pogodzić się z faktem, że ktoś inny będzie dowodził. Na domiar złego nie został wybrany do misji ratunkowej swojej przyjaciółki.

W tej części Rick ponownie rozwinął głównych bohaterów, ale też wprowadził kilku nowych bohaterów, którzy wprowadzili pewien powiew świeżości do serii.

Percy w tej części działań bardziej pod wpływem jego młodzieńczych emocji. To one jak i jego przyjaźń do Annabeth motywowały go do działania. Dobrze, że Atena go pod koniec ,,ściągnęła na ziemię''.

Annabeth w tej części nie jest zbyt dużo z wiadomego powodu, jednak warto zaznaczyć, że autor bardzo dobrze rozegrał jej relację z datą i przybraną matką i jej dziećmi.

O Thalie dowiadujemy się czegoś już od pierwszych tomów serii, jednak w tej części jest pełnoprawna bohaterką. Lekko zagubioną i nieufną wobec nowych ludzi związku z tym, że już kiedyś zawiodła się na osobach. Kryje swoje emocje za postawą stanowczej i twardej młodej dziewczyny, którą stanowczą jest, ale nie pozwala, by inni ujrzeli jej wrażliwą stronę.

Nico i Bianca są rodzeństwo, które całe życie się nie rozstawali  ze sobą, ale kiedy nadarzyła się okazja  dziewczyna dołączyła do Łowczyń Artemidy, pozostawiając młodszego brata w obozie.
Bianca pomimo tego jest przedstawiona jako kochająca siostra, szczerą i odważną. Trochę jeszcze nie przystosowana do współczesnych czasów.
Jej młodszy brat Nico jest skryty, w pewnym sensie ma swój mały świat związany z grą.

Na pewno najbardziej charakterystyczną postacią tej części jest Zoë, łowczyni Artemidy, której historia jaką przedstawił autor świetnie łączyła się z  wrogiem tej części. Jako jedna z nielicznych posługiwała się archaicznym językiem. Konflikt jest z Thalią był bardzo wyrazisty podobnie jak relacja z Percym.

Jak już wspominałam ta część bardziej mi się podobała od poprzedniej głównie przez tą, że autor nie bał się poruszyć delikatnych tematów rodzinnych i  jak kruche jest życie nie tylko ludzie. Nie bał podjąć się drastycznych decyzji,  czego  czasami brakuje.

Ewidentnie widać, że ,,Klątwa Tytana'' to już część większej historii,  która zbliża się do punktu kulminacyjnego. Młodsi czytelnicy mogą się wzruszyć, a i starsi znajdą w tej serii coś dla siebie.