,,Powiedzmy, że nazywa się Alex. Tożsamość i imiona zmienia jak rękawiczki – pracuje dla amerykańskiej agencji rządowej, która jest tak tajna, że nawet nie ma nazwy. Alex zajmowała się przygotowywaniem substancji pomagających śledczym wydobywać zeznania od podejrzanych. Określenie nowoczesne metody tortur byłoby tu na miejscu.
Po zamachu na życie Alex, w którym ginie jej przyjaciel i zarazem współpracownik, kobieta zaczyna się ukrywać. Po kilku latach zgłasza się do niej kolega z departamentu, powierzając jej kolejne zadanie. Ma wynaleźć broń przeciwko zabójczemu wirusowi, by ocalić miliony amerykańskich obywateli. Czy to zasadzka, czy też rzeczywiście od wyjątkowych umiejętności Alex zależy życie wielu ludzi?
Postanawia zaryzykować i zgodnie z otrzymanymi wytycznymi porywa mężczyznę, który, działając na zlecenie mafii narkotykowej, zamierza wywołać epidemię. Najbardziej wymyślne tortury nie pomagają jednak zmusić rzekomego przestępcy do zeznań – zupełnie jakby był niewinny. Alex zaczyna dostrzegać kolejne nieścisłości w przedstawionej historii. Instynkt podpowiada jej, że prawda może być zupełnie inna. Czy przeczucie jej nie myli?

Ostatnią część ,,Zmierzchu'' czytałam kilka lat temu (jeśli pamięć mnie nie myli, było to około sześć lat temu). Niewiele już z niej pamiętam. Za to ,,Intruza'' Stephenie Meyer dalej bardzo dobrze pamiętam i wspominam. Z racji tego optymistycznie byłam nastawiona do ,,Chemika'' jej autorstwa.

Historia przedstawiona w tej książce skupia się na młodej kobiecie, która pracowała w departamencie zajmującym się zapobieganiem na szeroką skalę terroryzmowi. Do momentu, aż jej pracodawcy nie postanowili pozbyć się osób, które za dużo wiedziały. Od tego czasu główna bohaterka ucieka.

Początek zapowiadał naprawdę dobrą książkę. Wstęp był niczym jak z filmu Mrs&Mr Smith niestety w miarę czytania cały klimat i napięcie zastąpił mdły do bólu romans między bohaterami. Nad czym ubolewam, ponieważ moim zdaniem w ,,Chemiku'' był duży potencjał na dobry thriller szpiegowski a przynajmniej miał podstawy by nim być.

Jeśli chodzi o bohaterów, to nad postaciami drugoplanowymi nie ma co się rozwodzić, ponieważ autorka w większości w ogóle ich nie rozwinęła aczkolwiek nie są oni do końca pozbawieni jakiś charakterystycznych cech.

Główna bohaterka na potrzeby swojego trybu życia wymyśla sobie wiele imion pod, którymi się przedstawia. Jej prawdziwe imię na tym etapie jej życia nie ma już znaczenia, nie jest też już do niego przywiązana. Inni bohaterowie w większość zwracała się  do niej używając imienia Alex.

Tak, więc Alex jest stanowcza, zaradna i opanowana. Zazwyczaj decyzje podejmowała po analizie. Jednak wraz z rozwojem fabuły wybory głównej bohaterki, gryzły mi się z jej charakterem.
Dawno już nie spotkałam czytając jakąkolwiek książek tak naiwnego, niemyślącego bohatera pozbawionego charyzmy jakim był Daniel. Na domiar złego autorka jeszcze bardziej skrzywdziła tą postać przedstawiając go jako bohatera bez wad, bezinteresownego i oddanego z smutną przeszłością.
Z tej całej grupy do końca zdrowy rozsądek zachował Kevin. Jest to postać troskliwa, stanowcza i zorganizowana. Wprowadza trochę humoru, głównie był to komizm słowny.

Wątek Daniela w pewnym momencie wysunął się na pierwszy plan, wówczas czytanie zaczęło mi się strasznie dłużyć. Do chwili kiedy ponownie główna bohaterka nie zaangażowała  się bardziej w sprawę wiążącą się z jej pracodawcą.

Bardzo dobrze wypadają opisy w ,,Chemiku'', ale za to dialogi są często naiwne i sztampowe Stephenie Meyer ma lekkie pióra i jak sama przyznała, pisząc tę książkę zasięgała rady specjalistów, by informacje w niej zawarte były wiarygodne, ale okazało się to mało istotne, ponieważ wszystko sprowadziło się do romansu. Cieszyłabym się, gdyby był to wątek poboczny, ale w rzeczywistości przez znaczną część książki była mowa tylko o tym. Mogłabym poczytać więcej o pracy Alex.

,,Chemik'' to dobrze napisana książka z niewykorzystanymi pomysłami. Osobiście trochę mnie rozczarowała, ale myślę, że osobą, które lubią romanse z akcją w tle, ta książka może tej grupie odbiorców bardziej się spodobać jak i zaciekawić.