,,Jeden z bohaterów zupełnie przez przypadek znajduje kryształ – symbol legendy, która głosi, że skompletowanie wszystkich da znalazcy niesamowitą władzę i mądrość oraz spowoduje, że dzięki niemu zapanuje ład i porządek.
W rzeczywistości okazuje się, że droga do zdobycia wszystkich jest pełna rozczarowań, walk i spisków.
Pięć kryształów, każdy o innej charakterystyce drzemiących w nich mocy, to symbole negatywnych zachowań istot zamkniętych w każdym z tych kamyków.
Według legendy po złożeniu wszystkich pięciu kryształów budzi się strażnik – widmo. Jedni wierzą, że to widmo spełni ich życzenie, inni twierdzą, że przyniesie upragniony pokój pomiędzy wszystkimi, a jeszcze kolejni mają złe przeczucia, zapowiadając nadejście zagłady...''

W ostatnim czasie można zauważyć wzrost popularności gatunku science-fiction zarówno na rynku wydawniczym jak i filmowym. Opis z tyłu książki Piotra Nytko tego nie zapowiada, ale na czytelników czeka międzygalaktyczna przygoda.

,,D.E.A.T.H. Tom I: Nadchodzi ciemność'' to powieść osadzona w innej galaktyce, w której do tej pory panował spokój, ale od jakiegoś czasu ktoś wywołuje w niej  niemałe zamieszanie i rozgrzewał dyskusję czy legenda pięciu kryształów jest tylko legendą, a może jednak jest w niej ziarno prawdy.

Na początku autor Piotr Nytko wprowadził wiele postaci, dlatego przez parę pierwszych rozdziałów książki, ciężko było określić kto jest głównym bohaterem. Z czasem, jednak na pierwszy plan wysunęło się rodzeństwo Da' Edraxoni.
Silva młodszy z braci jest pewny siebie, mówiący bez ogródek i dłuższego namysłu. Jego brat, Agron nie działa tak impulsywnie. Jest bardziej rozważny i  wydaje się być dojrzalszy, choć podczas słownych przepychanek z Silvą można odnieść inne wrażenie.
Charaktery Vexa i Fexa podczas czytania tej książki zlewały mi się z cechami rodzeństwa Da' Edraxoni. Nie pomagał również fakt, że ta dwójka również była spokrewniona ze sobą.
Na tle tych wszystkich bohaterów, wyróżnia się Wilder, któremu nie zależy na dobru ogółu, tylko na własnym interesie. Nie zważając na dalekosiężne konsekwencje swoich decyzji.
W książce ,,D.E.A.T.H. Tom I: Nadchodzi ciemność'' nie zabrakło kobiecych różnorodnych postaci. Począwszy od cichej i spokojnej Arinny, kończąc na temperamentnej i morderczej Lea. Serilla, która z kolei wydaje się być żeńską wersją Silvy i Agrona.
Jest jeszcze Sir Edraa, od którego ta historia się rozpoczęła.Jednak do końca pozostaje od tajemniczą postacią dla czytelnika.
To tylko część bohaterów, którzy są istotni dla opowiadanej historii i przewijają się przez nią od początku.

Prolog okazał się interesującym i klimatycznym wstępem. Przedstawiającym pokrótce historię galaktyki, w której autor osadził fabułę i wpływ kamienia na istoty. Później niestety przez większą część książki bohaterowie podróżowali między planetami, a dziwnych wydarzeniach tylko rozmawiali między sobą. Na początku takie przedstawienie sytuacji sprawdzało się, ponieważ było to owiane tajemnicą i potrafiło zaciekawić, jednak autor za długo krążył wokół głównego wątku. Przez co na pewnym etapie fabuły nie byłam tak zainteresowaną  tą historią jak na początku.
Na szczęście pod koniec książki akcja nabrała tempa i zrobiło się ciekawie.

W książce Piotra Nytko przeważa język potoczny. Padają wulgaryzmy, ale nie jest ich za dużo. Opisy są świetne, różnorodne, a przede wszystkim barwne. Autor zadbał, by każda z przedstawionych planet była inna i wyróżniała się. Dzięki czemu lepiej je wszystkie zapamiętać. Z racji tego, że bohaterowie pochodzili z innych planet, ich wygląd zewnętrzny także się różnił. Nie tylko kolorem oczu czy włosów, ale także postury. Niestety słabo wypadają dialogi,  nie stoją na tym samym poziomie.  Jest wiele poprawnych dialogów, które  nawet wypadały naturalnie. Najgorzej wypadały wypowiedzi Silvy, kiedy miały być one zabawne, a ostatecznie irytowały.

,,D.E.A.T.H. Tom I: Nadchodzi ciemność'' to debiut literacki, a zarazem pierwszy tom serii D.E.A.T.H. Czytając tę książkę ma się wrażenie, że jest to długi wstęp  Wile wątków nie zostało zamkniętych, wręcz przeciwnie. Pomimo paru minusów, o których wspominałam, jestem zainteresowana poznanie dalszych losów bohaterów i rozwoju kunsztu pisarskiego autora.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki  dziękuję stowarzyszeniu Sztukater i wydawnictwu.