Autorka zabrała nas w mroźne strony, gdzie w słabo dostępnym miejscu dla normalnych ludzi, stoi zakon Inayari. Pełniący funkcję także szkoły, ale to nie znaczy, że jest to miejsce bezpieczne i przyjemne. Zakon nie bez powodu znajduje się, z dała od zainteresowania mieszkańców i bacznych oczów władcy bowiem skrywa w swoich murach mroczne sekrety i brutalne praktyki wychowawcze, od którego odwracają wzrok niektóre kapłanki. Pozorny spokój i rutynę przerywa pojawienie się wycieńczanego i rannego chłopaka, z którego szponów śmierci wyrywa Rayn. Jedną decyzją zmienia całe swoje życie i łączy swój los z Aidenem ( i to dosłownie) Chłopak ma w Inayari misję do wypełnienia, a wrogie napięcie wśród kapłanek narasta, co prowadzi do eskalacji negatywnych emocji i złowrogich decyzji. 

Dla mnie najlepszym elementem debiutu Agnieszki Kulbat są bohaterowie.  Wynika to głównie z mojego sentymentu, ponieważ typ postaci zaprezentowany w tej książce zabrał mnie w nostalgiczną podróż do moich lat nastoletnich, w których właśnie popularne były takie osobowości. Teraz rzadziej znajduje je w literaturze i innych dziełach kultury. 

Choć na pierwszy rzut oka Rayn jest typową protagonistką, bo w końcu jest nietuzinkową dziewczyną, która jest inna niż wszystkie. Trzyma się z tylu, ale budzi respekt, choć wśród kapłanek jest wielorako odbierana.Jest cyniczna i ironiczna. Czasem podejmuje niezbyt logiczne decyzje, ale jest stanowcza i odważna. 

Aiden również pochodzi z zakonu, ale dla mężczyzn, gdzie cześć oddaje się Tytanom, a nie Mojrom. Jest pewny siebie i żartobliwa, ale jak to bardzo często w literaturze bywa, jest to tylko maska, pod którą ukrywa się jego cierpienie i chęć pokazania innym swoich wartości i siły. 

 Aurora, która jest przeciwwagą do większości już skrzywdzonych postaci, które patrzą na innych z perspektywy własnego cierpienie i zamiast coś zmienić albo podążają tą samą ścieżką, albo przystają na to milcząco. Jest w niej niewinności, oddanie i delikatność. 

Nie mogłabym zapomnieć  o Elys, której było niewiele w tej książce, ale już zyskała moją sympatię. Nie wiele o niej wiemy. Skrywa tajemnice, jest małomówna, chłodna w kontaktach, ale potrafi objąć przywództwo, gdy wymaga tego sytuacja. Przeszła całkiem inną drogę niż większość kapłanek. 

,,Przeklęte dzieci Inayari" to dość kameralna historia, utrzymywana w ramach niezbyt  dużego świata, w którym możemy dostrzec znane motywy z popularnych  książek fantastyki, które większość z nas zna, bo kto nie czytał Harry'ego Pottera czy nie słyszała o Nocnych łowcach. Od czasu jej przeczytania dostrzegłam także jeszcze więcej nawiązań do popkultury, które podczas czytania nie od razu mi się nasunęły na myśl. Wspomniane inspiracje tworzą ciekawe i oryginalne elementy Zakonu Inayari i jej mieszkanek. Część z nich należy do frakcji skrytobójczyń, medyczek i runicznych, których jest najmniej. 

Fabuła pierwszej części serii ,,Mojry" rozkręca się powoli i dość długo, ale później wynagradza to licznymi zwrotami akcji (części z nich można się domyślić, innych nie), wciągającymi wydarzeniami. Zabrakło mi tylko dłuższych i bardziej szczegółowych opisów przestrzeni. Pierwszy tom zostawia czytelnika z wieloma pytaniami, choć na przestrzeni rozdziałów jest dużo ekspozycji. W moim odczuciu niektórych elementów nie trzeba było, aż tak tłumaczyć, a z drugiej strony zabrakło mi rozwinięcia pewnych kwestii (nie wszystkich, ale najważniejszych). Jest możliwe, że zostanie to wyjaśnione w dalszej części historii bohaterów. Książka napisana jest bardzo prostym językiem, w paru miejsca trochę w budowie składni mi zgrzytało. W większości przypadków komizm słowny do mnie trafiał, ale nie każdy, co przekładało się na wydźwięk dialogów. 

Zakończenie ,,Przeklętych dzieci Inayari" Agnieszki Kulbat otworzyło bramy do większego świata, polityki i jeszcze większych niebezpieczeństw, do którego z chęcią ponownie wkroczę. Jest to niewymagająca, lekka książka, przy której dobrze się bawiłam. Polubiłam tę historię z jej wszystkimi plusami i minusami. Gorąco wam ją polecam, a ja z niecierpliwością czekam na kolejną część, bo w autorce widać potencjał. 

Przeklęte dzieci Inayari | Żniwa przepowiedni 

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Radosna Oliwia (@radosnaoli)